Blog: Wat je zenuwstelsel je vertelt, ook als je het niet doorhebt
Je zenuwstelsel is de stille voelspriet van je lichaam.
Het vangt alles op: geluiden, geuren, woorden, blikken, sfeerwisselingen.
Je hoeft er niets voor te doen, het gebeurt vanzelf.
Het is dat deel in jou dat bepaalt of je je veilig voelt of alert, of je kunt ontspannen of op scherp staat.
En het werkt sneller dan je hoofd ooit kan volgen.
Wat er in je lichaam gebeurt
Je autonome zenuwstelsel bestaat grofweg uit twee richtingen.
De ene activeert je – maakt je alert, klaar om te reageren.
De andere helpt je ontspannen, zakken, herstellen.
In een gezond ritme wisselen die twee elkaar af.
Maar in een wereld vol prikkels, haast en verwachtingen blijft het activerende deel vaak ‘aan’ staan.
Je systeem komt in een staat van voortdurende waakzaamheid,
alsof er elk moment iets kan gebeuren.
En dat voel je. Soms zacht, als een ondertoon. Soms luid, als overprikkeling.
Hoe dat eruitziet in het dagelijks leven
Je wordt wakker en kijkt direct op je telefoon.
Berichten, nieuws, reacties – nog onder de dekens staat je systeem al aan.
Je rijdt naar huis en iemand zit vlak achter je.
Je schouders trekken zich samen, je adem stokt.
Je lijf bereidt zich voor, ook al is er niets aan de hand.
Je zit op een verjaardag. Drie gesprekken tegelijk, muziek, geroezemoes.
Je lacht, maar je hoofd raakt vol. Je bent sneller moe.
’s Avonds heb je hoofdpijn, zonder te weten waarom.
Of je zegt opnieuw ‘ja’ terwijl je eigenlijk moe bent.
Je hoofd denkt dat het kan, maar je lichaam voelt de spanning.
Misschien merk je het pas later – als je uitvalt, of niet kunt slapen.
Dit zijn de subtiele signalen van het zenuwstelsel bij spanning.
Je systeem wil je beschermen. Maar het mist één ding: ruimte om te herstellen.
Hoe je het herkent als je systeem overloopt
Je voelt je gejaagd, zonder duidelijke reden.
Je adem blijft hoog en oppervlakkig.
Je lichaam is gespannen, zonder duidelijke oorzaak.
Je voelt je snel geraakt, of juist afgevlakt.
Je slaapt lichter, piekert meer.
Misschien heb je het gevoel dat je ‘aan’ staat,
maar niet meer helemaal aanwezig bent.
Je lijf geeft signalen, lang voordat je hoofd begrijpt wat er speelt.
Wat helpt om weer te zakken
Je systeem zoekt geen oplossing, maar veiligheid.
Een ervaring van: ik hoef niets meer. Ik mag hier zijn.
En dat zit in kleine dingen.
Een bewuste ademhaling. In door je neus, langzaam uit door je mond.
Je handen op je buik, voelen dat je leeft.
Even naar buiten kijken. Een boom. Een vogel. De lucht.
Zacht geluid maken – hummen, neuriën, zingen.
Je stem trilt via je borst, keel en buik.
Zo activeer je de nervus vagus: de zenuw die rust, verbinding en herstel bevordert.
Je voeten stevig voelen op de grond.
Zacht over je armen wrijven, alsof je jezelf geruststelt.
Of gewoon even niets. Alleen zijn met wat er is.
Wanneer je zo’n moment toelaat, schakelt je lichaam vanzelf over.
Je hartslag zakt, je spieren ontspannen, je buik krijgt weer ruimte.
Er komt iets van zachtheid terug.
Je hoeft het niet te begrijpen, je mag het voelen
Een kalm zenuwstelsel denkt niet minder, maar ademt dieper.
Je lichaam weet hoe het moet landen.
Soms heeft het alleen even toestemming nodig.
In mijn sessies werk ik met adem, klank en aanraking.
Niet vanuit een methode, maar in afstemming met jouw lichaam.
Een uitnodiging om te zakken, te verzachten,
en terug te keren naar rust, naar ruimte in jezelf.
Je bent welkom, precies zoals je nu bent.
